Recenzja DODENBEZWEERDER „Vrees de Toorn van de Wezens Verscholen Achter Majestueuze Vleugels”

DODENBEZWEERDER

„Vrees de Toorn van de Wezens Verscholen Achter Majestueuze Vleugels”

Iron Bonehead Productions 2020

Nekromanta to projekt z Holandii prowadzony przez Maurice’a de Jonga, który swe chore wizje materializuje także poprzez muzykę tworzoną w Gnaw Their Tongues, De Magia Veterum, Obscuring Veil, Pyriphlegethon, czy Golden Ashes, że wymienię tylko kilka z grup, w których brał udział ten aktywny jegomość. Pierwszy, pełny album tego projektu, to próba połączenia dychotomicznych, surowych dźwięków wywodzących się z rytualnego, klaustrofobicznego ambientu i jadowitego, nawiedzonego, ortodoksyjnego Black Metalu o sadystycznym odcieniu. Należy dodać, że to próba udana, bowiem muzyka zawarta na „Vrees de Toorn…” hipnotyzuje, wciąga, mami, obezwładnia i naprawdę trudno wyrwać się z jej lepkich macek. Do stworzenia tego materiału użyto klasycznego instrumentarium, a mimo to ma on zaskakująco wiele warstw. Dodenbezweerder to przytłaczające pejzaże dźwiękowe przesycone mrocznymi wibracjami i złowrogą aurą. Ta płytka to sześć medytacyjnych utworów napędzanych opętanym wokalem i bębnami lawirującymi pomiędzy szalonymi, nieco chaotycznymi strukturami, a gniotącymi okrutnie, ociężałymi elementami rodem z obskurnego Doom Metalu. Na ten kręgosłup nałożone są zagęszczone, brudne riffy zapętlające się nierzadko w ciemne dysonanse, potężnie brzmiący bas, smoliste drony i tekstury rodem z brutalnego, złowrogiego Noise a la Merzbow. Ten album, zwłaszcza słabym psychicznie jednostkom po przejściach, może zrobić naprawdę solidne kuku i poważnie ich uszkodzić, bowiem ta paleta ponurych, miazmatycznych dźwięków robi konkretny, bezkompromisowy i bezpośredni drenaż mózgu bez stosowania żadnych półśrodków. Momentami wydaje się nawet, że ta muzyka jest jakby nie do końca obecna w naszym kontinuum czasowym. Wydaje się ona zawieszona pomiędzy wymiarami, unosząc się pomiędzy światem żywych a różnorakimi krainami umarłych i potępionych. Jest to płyta, której bardziej doświadczasz, niż słuchasz (wiem, jak to brzmi, ale naprawdę mam takie odczucie), i choć nie jest to łatwa do przebrnięcia produkcja, to jednak jest w niej coś, co wręcz zmusza do eksplorowania tych cuchnących grobem i zgnilizną utworów. Przecudnie klaustrofobiczny, nawiedzony, hipnotyczny, wstrząsający, przerażający i zarazem intrygujący i uzależniający album. Warto posłuchać…jeżeli nie obawiacie się zderzenia z cuchnącym stęchlizną, obrzydliwym, przesiąkniętym słodką wonią śmierci i rozkładu upiorem.

Hatzamoth