- FOR ENGLISH SCROLL DOWN -
Antiversum
„De Nemesis Omnes et Omnia”
Amor Fati 2025
Od ostatniego
wydawnictwa, jakim był debiutancki album „Cosmos Comedenti”, minęło osiem
długich lat. Wystarczająco dużo, by niektórzy mogli o zespole zapomnieć. Ci
jednak, którzy wykazali się cierpliwością zostaną odpowiednio nagrodzeni. Oto
bowiem, nakładem Amor Fati, łeb nad powierzchni wychyli drugi krążek
Szwajcarów, i jest to prawdziwy potwór. Wiele mówi o nim już sama okładka.
Ilustruje ona nie tylko tematykę liryczną, obraną przez Antiversum na samym
początku jako koncept, i istotny element twórczości, ale i poniekąd zawartość
muzyczną „Zemsty nad wszystkimi i wszystkim”.
Stylistycznie zespół bynajmniej nie stanął w miejscu, bowiem materiał
ten, mimo iż nie wyrywający się z black / deathmetalowych ram, stanowi
rozbudowanie pomysłów ze wspomnianego debiutu. Kompozycje są zdecydowanie
dłuższe, sięgające nawet kwadransa, i rozbudowane. Nie znaczy to, że zalewani
jesteśmy tysiącem akordów wpadających na siebie niczym cząstki w wielkim zderzaczu
hadronów. Obrazowo muzykę tą można bardziej porównać do kolizji ciał
niebieskich o olbrzymiej masie, po której przestrzeń zasypana zostaje
powstałymi w jej wyniku odłamkami. Rdzeniem kompozycji są potężne akordy,
chwilami zahaczające nawet o stylistykę doomową, przeplatane wirującymi riffami
tremolo oraz dysonansowymi ozdobnikami. Niby nic nowego, jednak sposób w jaki
Antiversum łączą ze sobą, i idealnie ważą wszystkie składowe, daje w wyniku
monstrualny efekt. Utwory na tym krążku są nieziemsko duszne, bez względu na
to, czy muzycy mielą powoli, czy rozpędzają się do znacznych prędkości. Tutaj
po prostu brakuje tlenu, niczym w przestrzeni kosmicznej, natomiast ciśnienie
zdaje się chwilami być nie do zniesienia. „De Nemesis Omnes et Omnia” trwa
niemal godzinę, i wypełniony jest lawą po same brzegi. Znajdziecie tu mocno
mieszające w głowie zapętlenia, schizoidalne melodie, fragmenty ambientowe,
oraz niesamowite, chwilami rozrywające umysł harmonie (najlepszym przykładem
niech będzie riff w pierwszej części „Scudo-Nero, będący niczym z największym
wysiłkiem okiełzany chaos). Wokale na tym albumie odgrywają jakby role
dodatkowego instrumentu, tudzież przekazu z nieznanej części wszechświata,
cofnięte na drugi plan, absolutnie nie zwiastują niczego dobrego. Jeśli
zapytacie o brzmienie, odpowiem krótko - sama smoła. W tej gęstwinie wszystko
jednak jest doskonale uwypuklone, i jeśli coś przeoczycie za pierwszym
podejściem, to tylko dlatego, że Antiversum otwierać się będzie przed wami w
odpowiednim dla siebie tempie, nie od razu odsłaniając wszystkie tajemnice.
Mając w pamięci, jak bardzo zachwycałem się „Cosmos Comedenti”, bez wahania
przyznaję, że Szwajcarzy nagrali album będący dorosłym obliczem tego, co osiem
lat temu dopiero raczkowało. Szwajcarzy swoimi nowymi nagraniami udowodnili, że
to oni kreują trendy, a nie je naśladują. Myślę zatem, że jakakolwiek moja
dalsza rekomendacja w tym temacie jest zbędna. Miazga!
-
Jesusatan
Antiversum
“De Nemesis Omnes et Omnia”
Amor Fati 2025
Eight long years have passed since the release of
their debut album, “Cosmos Comedenti.” Long enough for some to forget about the
band. However, those who have been patient will be rewarded. Amor Fati is
releasing the Swiss band's second album, and it is a real monster. The cover alone
says a lot about it. It illustrates not only the lyrical theme chosen by
Antiversum at the very beginning as a concept and an essential element of their
work, but also, in a way, the musical content of “Revenge on Everyone and
Everything.” Stylistically, the band has
by no means stood still, as this material, although not breaking out of the
black/death metal frames, is an expansion of the ideas from the aforementioned
debut. The compositions are definitely longer, reaching up to a quarter of an
hour, and complex. This does not mean that we are flooded with a thousand
chords colliding like particles in a large hadron collider. Visually, this
music can be compared to a collision of celestial bodies of enormous mass,
after which space is littered with the resulting debris. The core of the
compositions are powerful chords, at times even bordering on doom metal,
intertwined with swirling tremolo riffs and dissonant embellishments. Nothing
new, really, but the way Antiversum combine and perfectly balance all the
components results in a monstrous effect. The songs on this album are
incredibly stifling, regardless of whether the musicians grind slowly or
accelerate to significant speeds. There is simply no oxygen here, as if in
outer space, while the pressure seems unbearable at times. “De Nemesis Omnes et
Omnia” lasts almost an hour and is filled to the brim with lava. You will find
mind-bending loops, schizoid melodies, ambient fragments, and incredible, at
times mind-blowing harmonies (the best example being the riff in the first part
of “Scudo-Nero,” which is like chaos tamed with the greatest effort). The
vocals on this album play the role of an additional instrument, or a message
from an unknown part of the universe, pushed into the background, absolutely not
heralding anything good. If you ask me about the sound, I will answer briefly –
it’s pure tar. However, everything is perfectly emphasized in this thicket, and
if you miss something on the first listen, it is only because Antiversum will
reveal itself to you at its own pace, not immediately revealing all its
secrets. Remembering how much I loved Cosmos Comedenti, I can say without
hesitation that the Swiss have recorded an album that is the mature face of
what was just in its infancy eight years ago. With their new recordings, the
Swiss have proven that they are the ones who create trends, not follow them. I
therefore think that any further recommendation on my part on this subject is
unnecessary. A killer
record!
- jesusatan
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz