Recenzja Sombre Héritage „Inter Duo Mundi”

 

Sombre Héritage

„Inter Duo Mundi”

Sepulchral Productions 2023

Sombre Héritage powstał w 2019 roku, a w kolejnym 2020 wydał swój debiut „Alpha Ursae Minoris”. Nie słyszałem go, bo to przecież black metal z Quebecu. Nie mam więc punktu odniesienia, ale podejrzewam, a poza tym z notki informacyjnej od wydawcy wynika, że najnowszy krążek tej grupy „Inter Duo Mundi” jest rozwinięciem stylu z jedynki, zatem odsłuch najświeższego materiału zupełnie mi wystarczył. Jeżeli chodzi o samo brzmienie albumu to nie można się do niczego przyczepić. Gitary są lodowate i twarde. Beczki wyraźne i niezbyt miękkie, a bas delikatnie wycofany. Wokale zaciekłe i niezbyt wysokie, gość odpowiedzialny za mikrofon wkłada serce w wyśpiewywane frazy. Konstrukcja utworów jak i charakter riffów oraz tremolo powstała w oparciu o klasyczne wzorce drugiej fali gatunku. Tempo zróżnicowane podobnie jak poszczególne akordy, które gładko się tasują, przechodząc z jednego w drugi. Momentami jest zaciekle szybko, a chwilami wolno i klimatycznie. Muzyka wchodzi cudnie i bez wysiłku. Produkcja wręcz nienaganna, choć nie do końca laboratoryjna. Pięknie i rozkosznie, ale to nie moja bajka. To czym w gruncie rzeczy zajmują się ci Kanadyjczycy to epicki black metal, który mi po prostu nie leży. Jak dla mnie za dużo tu rozmarzonych melodii, kostkowanie jest zbyt chwytliwe. Całość jest naprawdę ładna. Kawałki z wdziękiem płyną w przestworza roztaczając przed nami obraz krainy elfów, którym gile w nosach zamarzają i wiszą niczym sople. Dobra, nie będę się znęcał. Obiektywnie rzecz ujmując dwójeczka Sombre Héritage, to bardzo przystępny bleczur, którego słuchając nikt nie powinien się nudzić. Kompozycje są zróżnicowane pod względem użytych form stylistycznych, niekiedy zaskakują ciekawymi zagrywkami, z tym, że szron jakim pokrywają wszystko dookoła jest trochę zbyt miękki, a wykreowany w ten sposób świat nadmiernie baśniowy. Za mało tu zła, za dużo fajności. Pokolenie Z powinno być zadowolone.

shub niggurath