Recenzja MOSS UPON THE SKULL „Quest For The Secret Fire”

 

MOSS UPON THE SKULL

„Quest For The Secret Fire”

I, Voidhanger Records (2024)

 

Jeśli jest na świecie jakiś metalowy zespół, w którym nic nie trzyma się kupy, a jednak intryguje, to belgijski Moss Upon The Skull jest jednym z moich pierwszych typów, o ile nie pierwszym. Od początku etykietowani jako „techniczny”, jako „prog”, jako „black/death” i chuj wie jeszcze jak łamali każdorazowo te śmieszne plomby i rujnowali słuchaczom wyobrażenie o ich muzyce. Nie inaczej jest w przypadku najnowszego, drugiego pełniaka zatytułowanego „Quest For The Secret Fire”, który zaskakuje chyba jeszcze bardziej niż wcześniejsze nagrania. Ale po kolei – to co jest pewne to to, że ekipa z kraju czekolady gra muzykę techniczną, cholernie sprawną warsztatowo, różnorodną. Kto czeka na brudne, wgniatające w ziemię dociążenia, czy najzwyklejsze w świecie metalowe „mięso” też może się trochę rozczarować. Bazą wyjściową tutaj jest death metal, ale taki wypieszczony, elegancki, z „Symbolic” rodem. Riffy są wyraźnie artykułowane, czasem popadające w thrahsujące galopady. A stąd niedaleko jest do melodii, melodeathu, czy nawet power metalu. Późny Carcass, Arsis, późna Anata nie będą tutaj złymi tropami, bo melodie tutaj sypią się gęsto. Co więcej – niejednokrotnie usłyszymy rockowe naleciałości na miarę późnego Disharmnic Orchestra czy nawet Xysmy. Ta kliniczna precyzja wykonawcza nawet nie jest zburzona, gdy Belgowie odwołują się do wolniejszego, cięższego grania w stylu „G” od Morbid Angel. Panowie żonglują tutaj motywami, jak wytrawni akrobaci i choć trudno szukać w tej muzyce emocji czy „treści” to trzeba przyznać, że płynie ona zaskakująco sprawnie. Wydawać by się mogło, że głęboki, mocny, okraszony pogłosem growling Jo Willemsa, w którym słychać echa Jana-Chrisa de Koijera będzie tu pasował jak gówno na torcie (albo wisienka na gównie), a mimo wszystko ma to swój urok i uzupełnia się w sposób na tyle interesujący, że Moss Upon The Skull wydaje się być unikalne. Wiele rzeczy na tej płycie mi nie odpowiada lub nie trafia w mój gust, ale mimo wszystko nie mogę się jej oprzeć. Jest w tym zlepku coś magnetycznie wciągającego, co sprawia, że chce się do tego wrócić i zmierzyć po raz kolejny. Ja serdecznie namawiam na seansik z najnowszą propozycją Moss Upon The Skull, choćby dlatego, żeby przekonać się, że patchworkowy death metal może być całkiem udany.

 

                                                                                                                                             Harlequin