Recenzja Black Witchcraft “Stare into the Blackest Depths of Hell”

 

Black Witchcraft

“Stare into the Blackest Depths of Hell”

Under the Sign of Garazel 2025

Ależ Garazel ma niesamowite otwarcie w tym roku! Po Dead Monuments i Chao Abyssi nadszedł czas na debiutancki album Black Witchcraft, i powiem wam, że z całej tej trójki jest to chyba najpotężniejszy materiał. A na pewno najbardziej wściekły. „Stare into the Blackest Depths of Hell” to niemal trzy kwadranse zagranego na pełnej kurwie północnego black metalu. W zasadzie przez cały czas trwania tego krążka konfrontujemy się z szalejącym gradobiciem. Muzycy absolutnie się nie oszczędzają, biczując ostrymi jak brzytwa tremolo, z charakterystyczną dla drugiej fali nutą melodyczną, rzadko kiedy spuszczając nieco z tonu. W tych średnio szybkich partiach przewija się chwilami duch Carpathian Forest czy Darkthrone, lecz dość szybko rozwiany zostaje przez kolejny atak nawałnicy blastów. Doprawdy, obcowanie z tym krążkiem jest jak podróż koleją transsyberyjską na dachu lokomotywy, przy wyjątkowo niesprzyjających warunkach pogodowych. Chciałbym podać jakiś przykład, lecz, wierzcie mi, ten krążek jest tak niesamowicie spójny i równy, że musiałbym albo wymienić wszystkie tytuły, albo żadnego, by pozostałych nie skrzywdzić. Mimo wyśrubowanego tempa i bezlitosnego kostkowania, materiał ten jawi się dość chwytliwym, choć nie od pierwszej odsłony. Osobiście dopiero po chwili ochłonąłem, i wyłapałem ze wspomnianej zawieruchy te niesamowite harmonie, wciągające niczym wir i robiące w głowie niezłą marmoladę. Jest na tym krążku także kilka bardzo tanecznych momentów, jak w „Bestial Carnage”, gdzie usłyszymy chyba najbardziej chwytliwy riff w całym tym bałaganie. Nie wspomniałem jeszcze o wokalach, a wspomnieć o nich należy. Jeśli o muzyce napisałem, że jest totalnie bezkompromisowa, to przybliżając „śpiew” Gavrona musiałbym się powtórzyć. Facet zdziera struny głosowe do granic możliwości, niczym opętaniec. Aby nie było zbyt jednolicie, czasem sobie krzyknie w czystszej tonacji, albo zaskamle, by po chwili znów pluć jadem i krwią. Fantastycznie ten materiał brzmi, klasyka lat dziewięćdziesiątych. Dzięki temu „Stare into the Blackest Depths of Hell” słucha się wybornie. Nie wiem, co napisać w podsumowaniu, by nie zabrzmiało to banalnie. Ja jestem tym albumem totalnie rozjebany.

- jesusatan