Recenzja Garota „Z Mieczem Na Gwiazdy”

 

Garota

„Z Mieczem Na Gwiazdy”

Godz Ov War 2025

Słuchając pierwszego wałka najnowszej płyty Garoty myślałem, że będę musiał przez 36 minut mierzyć się z przaśnym „sialala-tralala” ubranym w black metalowe szaty. Na szczęście wraz z drugim utworem Szczecinianie porzucają swe melodyjne zapędy i stawiają na ostry black-thrash. Nie oznacza to, że nie ma w ich muzyce żadnych chwytliwości, bo są, ale już nie tak banalne jak w otwierającym tą produkcję „Z Mieczem Na Gwiazdy Cz.1”. Pomijając kwestię melodyki Garota całkiem dobrze daje sobie radę. Ich kompozycje są szybkie, lecz nie pozbawione klimatycznych zwolnień, a i kilka odpływów w kierunku „post” też można wychwycić. W ogólnym rozrachunku ten biczujący bleczur wściekle drapie i gryzie. Trio ostro zapierdala do przodu, wykorzystując proste rozwiązania, którymi są siarczyste riffy i zimne tremolo, podkreślone przez równie agresywnie bijącą sekcję rytmiczną. Dużą zasługę w bestialskości tego materiału mają oczywiście również wokale, za pomocą których Asbiel w plugawy sposób wypluwa z siebie teksty w rodzimym języku. Jadowitość i szaleństwo „Z Mieczem Na Gwiazdy” podbijają także punkowe wtręty i tak naprawdę rzępolenie tej brygady mocno kojarzy mi się z anarchistyczną muzą, tyle że w black-thrashowej formie. Jej momentami skrajnie nieokiełznana specyfika jest wyrazem autentycznego, satanicznego buntu, którego chyba hymnem jest szósty utwór „Per Mortem Ad Astra”, ponieważ to w jakim tempie i z jaką zadzierżystością ten szczeciński tercet traktuje w nim instrumenty, co na dobitkę kontynuuje w kończącym to diabelskie dzieło „Z Mieczem Na Gwiazdy Cz.2”, wywołuje ciarki na całym ciele. Bardzo dobry album wyszedł tej kapeli. Hołdujący wszystkiemu co najlepsze w tym gatunku było w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, tyle że z ostrym wkurwem, które chwilami łagodzą ociupinkę atmosferyczne przejścia pomiędzy kolejnymi atakami złości. Wielki plus za teksty, które pomimo swej delikatnej introspektywności doskonale wpisują się w obraz tej „zawieruchy”. Końcowy ukłon dla Stanisława Lema też mi się podoba. Nie żałować i kupować, gdyż nie będą to wyrzucone złotówki.

shub niggurath