Recenzja Heretoir „Heretoir”

 

Heretoir

„Heretoir” (Reissue)

AOP Records 2023

 

Jak napisano w notce informacyjnej dołączonej to tego materiału, AOP Records jest podobno dumne z tego, że może ponownie zaprezentować światu ten pierwotnie nagrany w 2011 roku krążek. Z tą dumą bym nie przesadzał, a i na portfel miałbym lepsze baczenie no chyba, że ma się za dużo kasy jak ten label, skoro wydaje taki szajs. Heretoir to kapela powołana do życia w 2006 roku w Niemczech i oprócz pomniejszych wydawnictw, mająca na koncie dwa albumy. Pierwszy z nich to właśnie rzeczony, którego przypomnieć po remasterze zapragnęła AOP. To co usłyszeć na nim można to nic innego jak słynny post-black metal, na który składają się takie elementy jak post-rock i shoegaze oraz black właśnie. Nie wiem i pewnie nigdy się nie dowiem co siedzi w głowach takich ludzi, którym na myśl przyszło, aby łączyć ze sobą tego typu gatunki. Co prawda poszczególne utwory skomponowane są w sprawny sposób, a muzycy wiedzą, jak używać swoich instrumentów. W graniu tym pełno jest różnych smaczków, ciekawych zagrywek, instrumentalnych pasaży czy ambientowych przerywników. Wszystko to złożone do kupy posiada swój porządek, a tęskna atmosfera z niego wypływająca jest przeurocza. Smutne akordy wirują jak liście na wietrze i otulają nas swą niebywałą melancholią. W momentach bardziej zbliżonych do black metalu dostajemy też trochę agresywniejszych riffów i nawet interesujących tremolo. Tylko chuj z tego. Członkowie Heretoir twierdzą, że „żyjemy w dziwnych czasach, ludzie izolują się od siebie, żyjąc w miejskich pustkowiach, wszechobecne są wojny, ekobójstwo i solastalgia”. Tylko co to ma wspólnego kurwa z black metalem i z jakiej paki scala się go z awangardowym rockiem? Za Chiny Ludowe nigdy tego nie pojmę. Cóż, polecić mogę jedynie przedstawicielom tej współczesnej młodzieży, która niesłychanie jest rozemocjonowana oraz przebodźcowana, a nostalgia płynąca z „Heretoir” uchroni ich przed popadnięciem w obłęd.

shub niggurath