Kuusuo
„Dead Hymns”
Wolfspell Rec. 2023
Nie wiem, czy w Finlandii żyją wilki i rzucają
zaklęcia, ale nasza rodzima Wolfspell Records
jakoś wyjątkowo upodobała sobie ten kraj. Oto bowiem mam przed sobą
debiutancki album Kuusuo, który to właśnie ukazał się nakładem rzeczonego
labelu, i o pochodzeniu zespołu mówić chyba już nic więcej nie muszę. No i
kurwa to, co lubię u szefa Wolfspell najbardziej, to to, że naprawdę potrafi
mnie zaskoczyć. Bo z czym wam się kojarzy fiński black? No, tutaj każdy sobie
odpowiednio dośpiewa, że melodia, chłód i te sprawy. A w przypadku Kuusuo ten
wzór matematyczny dostaje centralnego liścia na ryj. Pierwsze co poraża już na
samym wstępie, to nietypowe dla tego kraju, bardzo zbaszone, poprzez proces
schowania gitar na drugim planie, i pobrudzone brzmienie, kojarzące się
bardziej z dokonaniami Mortuary Drape niż któregokolwiek zespołu z krainy
perkele. Zresztą wspomniana nazwa nie została tu postawiona na baczność bezpodstawnie.
W muzyce zawartej na „Dead Hymns” wpływy grania śródziemnomorskiego są nad
wyraz słyszalne. Nie jest to jednak li kalkowanie Necromantia czy Varathron,
poza wspomnianymi już Włochami. Finowie jakimś, sobie chyba tylko znanym
sposobem, znaleźli furtkę wpuszczającą do autorskiej wizji black metalu o wiele
więcej inspiracji, czasem sięgających do wzorców wykraczających poza ramy
czarciego metalu, czy też metalu jako tako. Ich dość długie mimo wszystko, bo
sięgające sześciu - dziewięciu minut, utwory nie są bynajmniej jednowymiarowe,
a na pewno nie banalne. Sporo się w nich dzieje i poza sporą dawką siarki
doświadczyć możemy klimatycznych podróży do leśnych gęstwin w których czyhają
na nas zdradliwe bagna. Tak dzieje się choćby w, nomen omen, „Life Buried In
Swamp”, kompozycji akustycznej, z ciepło bulgoczącym basem i opowiadającym
swoją historię skrzekliwo-mruczanym wokalem. Swoją rolę znacząco odgrywają w
tej muzyce także wycofane, lecz wplecione bardzo umiejętnie, partie klawiszowe,
czy też smyczkowe, sam w sumie nie jestem chwilami pewien. Finowie potrafią na
pewno budować odpowiedni nastrój i niemal aptekarsko dawkować natężenie czającej
się za kotarą tajemnicy. Zdecydowanie więcej na tym krążku mistycyzmu niż
czystego, agresywnego ataku. Niebagatelną rolę odgrywają przy tym wokale, poza
wspomnianym wrzaskiem przechodzące często w niższe rejestry czy czysty śpiew.
Ale to, co najważniejsze… Nie da się oceniać tej płyty wyłącznie po jednym
odsłuchanym utworze, gdyż wszystkie z nich, wyrwane z kontekstu, są kompletnie
niereprezentatywne. „Dead Hymns” to jedna z tych płyt, których bezwzględnie
należy odsłuchać od początku do końca. Tylko wówczas można poczuć czające się w
niej „coś”. Złowrogie? Starożytne? Ohydne? Oceńcie to sami, bo mam tez
wrażenie, że każdy ten album może interpretować po swojemu. Nie jest to może
płyta kwalifikująca się do czołówki roku, ale na pewno zasługująca na atencję.
Bo nie jest oczywista czy przewidywalna.
-
jesusatan
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz