White Baroness
„War Chariots”
Primitive Reaction 2025
White Baroness to kapela założona w tym roku, przez starych wyjadaczy fińskiej sceny black metalowej. Po objawieniu się światu w czerwcu za pomocą dema „Lonely Cold Grave / Melindra’s Blood”, szybko wracają ze swoim pierwszym albumem. Szybciutko również poczynają sobie na instrumentach, bo diabelszczyzna w ich wydaniu zapierdala jak bobslej po torze, który jedzie na rekord. To siedem kawałków skonstruowanych w oparciu o wzorce z lat dziewięćdziesiątych, czyli wysoko nastrojone gitary, wycofany bas i sowicie sypiąca brzękiem swych talerzy perkusja. Lodowate brzmienie, opętańcze wrzaski wokalisty oraz wojownicza prędkość akordów, kaleczą uszy i boleśnie smagają skórę. To błyskawiczny blizzard, który byłby nawet do zniesienia, gdyby nie typowa dla fińskiego ujęcia melodyjność, ale to tylko moje zdanie, bo jej nie znoszę i wydaje mi się, że poprzez jej istnienie dany materiał staje się miękką papką o dość trywialnym wyrazie. Nie wiem co jest takiego w tych harmoniach, że niektórzy twórcy nie mogą im się oprzeć i wduszają je do swoich kompozycji. Mniejsza z tym. Jedyneczka od White Baroness to taki nawąchany amfą Dissection, bo leci ekspresowo i obok wirujących jak płatki śniegu tremolando korzysta także z heavy metalowych zabiegów, nie stroniąc od thrashowego biczowania w wersji „speed”. Panowie grzeją, ile wlezie i w ogóle nie mają ochoty się zatrzymywać. Kapela siecze lodowatymi chwytliwościami, dodając do nich trochę syntezatorowej atmosferyczności. To black metal, którego kreuje jego prędkość i melodyjność, i te dwa czynniki napędzają jego agresywność. Szkoda, że ten drugi faktor wypełnia go w takim stopniu, ponieważ przez to, ta napastliwość jawi się po prostu jako zwykły wybuch gniewu dziecka, które na złość otoczeniu wrzeszczy i podskakuje w rytm wymyślonych melodyjek. Cóż, jakoś nadmiar emocji od czasu do czasu trzeba z siebie wyrzucić, a Finowie wybrali na to taki właśnie krnąbrny sposób.
shub niggurath
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz